ตามเนื้อเรื่อง น่าจะแต่งในยุครัตนโกสินทร์ตอนต้น เพราะมีเอ่ยอ้างถึงสถานที่ในกรุงเทพฯ เช่น สำเพ็ง เป็นการแสดงให้เห็น ถึงวิถีชีวิตของคนไทยในยุคนั้น และพฤติกรรมของผู้ติดยาเสพติดในสมัยนั้น ซึ่งมีกัญชาและฝิ่นเป็นพื้น ซึ่งมีที่มาและความเป็นไป ไม่ผิดกับผู้ติดยาเสพติดในปัจจุบัน จึงนับว่ายังทันสมัยใช้ประโยชน์ได้ดี
| ไหว้ครูอิศโรโกสละ | ข้าข้อจะปราถนาปัญญาดี |
| ไปภายหน้าถาวรเจริญสุข | อย่ามีทุกข์ขุ่นข้องให้ผ่องศรี |
| ไหว้พระพุทธสุดประเสริฐเลิศธาตรี | ไหว้พระธรรมคัมภีร์ที่มีมา |
| ไหว้พระสงฆ์ทรงศีลบริสุทธิ์ | เป็นมงกุฏครอบไว้เหนือเกศา |
| ไหว้อาจารย์ที่ท่านได้สอนมา | ไหว้องค์อิสรามงคลเมือง |
| ที่คุ้มครองป้องเข็ญให้เย็นเกล้า | พระคุณเท่าวงกตไม่ปลดเปลื้อง |
| ไม่มีทุกข์สุขใสได้ประเทือง | ให้รุ่งเรืองทั่วหน้าประชาชน |
| ทั้งบิดามารดาข้าขอไหว้ | เลี้ยงมาใหญ่เพียงนี้ได้มีผล |
| ได้สอนสั่งตั้งใจให้เป็นคน | จนเติบตนทั้งปัญญาวิชาวิชาการ |
| จะขอร่ำเป็นคำสุภาษิต | ไว้สอนจิตเตือนใจให้สุขี |
| เป็นเพื่อนชายด้วยกันทุกวันนี้ | หาการดีใส่ตัวอย่ากลัวจน |
| คือสูบฝิ่นกินยาพาวิบัติ | ถ้าใครตัดได้เห็นเป็นกุศล |
| เขาว่าไม่สู้ดีหลีกหนีตน | อย่าซุกซนเข้าจะเมาตาย |
| เกิดเป็นคนปรนนิบัติบัญญัติจิต | อย่าเห็นผิดเป็นชอบระบอบหมาย |
| ใช่จะแกล้งแต่งเล่นเป็นอุบาย | ลูกผู้ชายพวกเราอย่าเบาความ |
| จงดูเยี่ยงอย่างที่เห็นมีถม | อย่าลงงมสูบยาจงเข็ดขาย |
| ที่ยังไม่เคยริอย่าริตาม | จงหามปราบจิตใจเสียให้ดี |
| อย่าคิดว่าสูบยาเล่นเห็นสนุก | พอติดก่อทุกข์ขุ่นข้องให้หมองศรี |
| ไม่ต้องเสียเงินทองลองดูที | คำสองคำเท่านี้ไม่เป็นไร |
| นั่นแหละตัวนำทางล้างชีวิต | ถ้ามันแดเสียแน่นแคลนไม่ไหว |
| เหมือนสักขาดูเล่นไม่เป็นไร | ต่อคิดได้อยากจะลอกไม่ออกเลย |
| นี่แหละเหล่ากุลบุตรมนุษย์หนุ่ม | อย่างหลงงมสูบยาเจ้าข้าเอ๋ย |
| ของไม่ดีนี่นะคะจงละเลย | จิตไม่เคยแล้วอย่าควรเข้ายวนยี |
| ถ้าผู้ใดดริเข้าดูเอาเถิด | เสียชาติเกิดสารพัดจะบัดสี |
| ถึงจะเป็นลูกสกุลคุณผู้ดี | ตัวอัปรีย์คงลามตามติดตัว |
| ถึงจะมีทรัพย์สินถิ่นล้นเหลือ | คงจะเจือความฉิบหายในเงาหัว |
| จะไปหาเพื่อนฝูงเขาเกลียดกลัว | เที่ยวมุดหัวซุ่มสูบจนรูปงาม |
| คือคนไหนได้ดีเพราะขี้ฝิ่น | ที่จะสิ้นความผิดอย่าคิดหมาย |
| มีแต่เรื่องเครื่องยากลำบากกาย | อย่าได้หมายกล้ำกลืนไปชื่นชม |
| เวียนล้างผลาญพ่อแม่ออกแย่ยับ | จนสิ้นทรัพย์อับจนลงป่นปี้ |
| ชั้นผ้าผ่อนท่อนสะไบก็ไม่มี | ลงเป็นขี้ข้าเขาเพราะเมายา |
| ถึงเวลาอ้าปากนึกอยากสูบ | จนซีดซูบกายาน่าสงสาร |
| ถ้าไม่มีขี้ถุนเที่ยวงุ่นง่าน | จะใช้งานทีไรไม่สบาย |
| นี่แหละเหล่าชาวชายทั้งหลายเอ๋ย | อย่าละเลยฟังกลอนอักษรสาร |
| คือสูบยาพายับอัประมาณ | อย่าคิดอ่านสูบเลยจะเคยตัว |
| ที่เขาเกลียดออกปากไม่อยากว่า | เพราะเขาชังน้ำหน้ากระลาหัว |
| ของไม่ดีมันก็รู้อยู่แก่ตัว | ยังขืนมัวเข้าประคองคล้องตะเกียง |
| เฟื้องสลึงชั่งมาเรียกหาเพื่อน | ไม่บิดเบือนสูบกันประชันเสียง |
| เสียงฟอด ๆ ทอดกายนอนรายเรียง | เจ้าเพื่อนเบี่ยงเบือนหมดลงอดโซ |
| พอหมดฝิ่นเพื่อนกินก็หายหมด | ออกเลี้ยวลดซานมาอนาโถ |
| เพียงวิบัติซัดเซอยู่เอโก | เหมือนคนโซอัปลักษณ์แสนดักดาน |
| สิ้นพศอัฐขัดสนจนจริงหนอ | จะหยอดคอก็ไม่เต็มน่าสงสาร |
| เหลือเฟื้องไพก็พอได้รับประทาน | ซื้อข้าวแกงโรงร้านกันตามจน |
| เที่ยวทำผิดคิดขะมายไม่หมายพรั่น | เอาจนชั้นท่านมีคุณกระลาหัว |
| ไม่คิดเกรงคิดอายสิ้นหายกลัว | ไอ้ชาติชั่วทรชนคนส้นตีน |
| ให้หิวโหยโรยราปี้ขาเด็ก | พ่อหนูเล็กขอพี่ไพไม่ข่มเหง |
| เด็กมันว่าข้ายังไม่ให้เอง | มาไปเที่ยวสำเพ็งด้วยกันวา |
| ลงตามหลังเด็กจ้อยคอยประจบ | ไปแทงสองออกครบทำหน้าหมา |
| เด็กมันโกรธก่นโคตรไอ้ขี้ยา | มาทำให้ของข้าพลอยเสียเงิน |
| แล้วหุนหันผันหน้าเข้ามาบ้าน | มาพาลด่าเมียด้วยไม่ขวยเขิน |
| พอเมียเถียงเตะปับเสียยับเยิน | เห็นตัวเงินแล้วต้องกลับขอโทษเมีย |
| ว่าแม่เอ๋ยแม่อย่าโกรธขอโทษพี่ | ได้ปราณีเถิดแม่คุณอย่าสูญเสีย |
| เงินเฟื้องมีพี่ขอยืมเถิดนางเมีย | ไปสูบยากับอาเตี่ยพอชื่นใจ |
| เมียจะด่าว่าประจานยอมราญรุก | ครั้นอิ่มท้องแล้วก็ทุกข์ถึงขี้ยา |
| ทั้งข้าวของเงินทองก็หมดสิ้น | จำนำกินจนหมดอดเหมือนหมา |
| เห็นผ้าใครห้อยตากลมเอามา | พอได้ถุนขี้ยาพอชื่นใจ |
| เห็นสิ้นทนต้องถุนใบกระท่อม | จนซูบผอมกาโยโซไม่ไหว |
| ใบกระท่อมตั้งพร้อมไม่ชื่นใจ | ไม่เหมือนได้เจ้าประคุณถุนขี้ยา |
| เที่ยวย่องเกรียบเลียบไปเข้าในวัด | เห็นสงัดอิ่มจิตไม่คิดหย่อน |
| พอพ้นเพลพระเณรเข้าหลับนอน | เที่ยวไล่ต้อนจับไก่ไปขายโรง |
| ลูกศิษย์วัดขัดใจวิ่งไปจับ | มีหน้ากลับทุ่มเถียงส่งเสียงแข็ง |
| ภิกษุสงฆ์ปลงใจให้นุญาต | ร้องบิณฑบาตกับลูกศิษย์คิดสงสาร |
| จงปล่อยไอ้ขี้ยามาลนลาน | กลับให้ทานข้าวปลาสาระพัน |
| พอปล่อยตัวพ้นไปมันไม่เข็ด | กลับลอดเล็ดลงทางข้างหอฉัน |
| เห็นเจ็กใส่หมวกมานัยน์ตาชัน | เข้ากางกั้นฉกชิงจะวิ่งราว |
| เจ็กมันแข็งว่าเจ้ามันเข้าสู้ | มันลากถูมัดมาทำหน้าขาว |
| โปลิสจับรับจริงโทษวิ่งราว | ไปส่งเจ้ากระทรวงติดพวงคอ |
| จำไว้เถิดกุลบุตรบุรุษเอ๋ย | อย่าริเลยอย่างนี้ไม่ดีหนอ |
| การที่ดีหาใส่เสียให้พอ | อย่าคิดก่อการชั่วพาตัวจน |
| การที่ดีนั้นก็มีอยู่มากหลาย | จงขวนขวายหาข้างทางเป็นผล |
| เลขหนังสือคือวิชารักษาตน | จะเป็นคนเรียกว่าชายไม่อายกัน |
| วิชาอื่นดื่นดีก็มีมาก | แต่ลำบากหนักแรงต้องแข็งขัน |
| จึงจะได้ปล้อนปลิ้นหากินกัน | เหงื่อเป็นมันทุกเวลาระอาใจ |
| หนังสือกับเลขนี้เอกนัก | ไม่ต้องชักทุนลงที่ตรงไหน |
| กับใจดีนี่สำคัญกว่าอันใด | คงมีคนชอบใจแล้วให้เงิน |
| สอนแต่ย่อพอเป็นทางให้หยั่งรู้ | จะยกชูขึ้นมาก็น่าเขิน |
| การชั่วดีที่จะกล่าวให้ยาวเยิน | ยากก็เดินตามไปจะไม่พัง |
| สิ่งใดชั่วเร่งกลัวเอาตัวหนี | สิ่งใดดีน้อมกายเข้าขวายขวน |
| ที่ชั่วหนีดีเอาไว้ใส่ใจตน | เป็นเค้าต้นชั่วกับดีเท่านี้เอง |
| ของไม่ดีคนรู้จงดูเอา | ที่ของเมาแล้วอย่าสมาคม |
| จงจำไว้เท่านั้นเป็นอันเลิศ | ตรองไปเถิดของดียังมีถม |
| เราหยิบเอาแต่ย่อพออารมณ์ | ไม่นิยมอยากชั่วจึงกลัวไกล |
| ผู้ใดอ่านสารศรีเรื่องนี้แล้ว | ดั่งดวงแก้วจินดาอย่าสงสัย |
| ถ้ารักตัวผ่าทำจำใส่ใจ | อย่าหลงไหลรักรูปพวกสูบยา |
| แม้นคนดีมีสติสิริรอบ | ไม่เห็นผิดเป็นชอบในเลขา |
| คนผู้นั้นและท่านมีปัญญา | จะมียศไปข้างหน้าไม่ช้าวัน |
| หญิงและชายทั้งหลายผู้รักชื่อ | อย่านับถือคนผิดชิดกระสัน |
| แม้นเห็นชอบความจริงทุกสิ่งอัน | ฉันให้ไปสวรรค์ทุกวันเอย |
